8 marca

Święto to, wbrew powszechnemu przekonaniu o jego komunistycznych korzeniach, powstało w 1909 roku w Stanach Zjednoczonych i pierwszy raz obchodzone było tego właśnie roku, 20 marca, a uczcić miało powstanie kobiet, mające miejsce w roku 1857 w nowojorskiej fabryce bawełny. Rajot mający na celu wywalczenie krótszego czasu pracy i zrównania płac, z tymi które otrzymywali mężczyźni w owej firmie, był jendym z pierwszych wydarzeń odciskających swe piętno na purytańskim, patriarchalnym społeczeństwie.
Będę trochę PC. Może nawet trochę bardzo. Ale olewam metkę, myślę że równouprawnienie płci jest tak oczywistym statusem, jak negacja niewolnictwa na ten przykład i nie wymaga wepchnięcia w jakieś poprawne politycznie formuły. Pomimo tego kobiety bardzo często dyskryminowane są przez system sądowniczy, pracodawców, polityków (vide wypowiedzi Leppera nt. „zgwałcenia dziwki”) jak i obyczajowo. Przeświadczenie, że facet „zaliczający” 30 kobiet w miesiąc, to macho – godny podziwu samiec, a kobieta spotykająca się z kilkoma facetami(w czasowych odstępach) to dziwka, to obowiązujący od wieków pogląd, wzmacniany kulturowo i popkulturowo. Pomimo iż większość kobiet jest już dopuszczana do głosu podczas oficjalnych posiłków i spotkań rodzinno – towarzyskich, liczba dowcipów mających obrazować rzekomą głupotę i infantylność „płci pięknej” jest zatrważająca. Brak zaufania publicznego, najpewniej spowodowany właśnie takim poglądem, owocuje dominacją mężczyzn na stołkach rządowych, mających możliwości decyzyjne, a to z kolei utrudnia nieco legislacyjną walkę o wyrównywanie szans zawodowych i prawnych dla obydwu płci.
Od najmłodszych lat nasze głowy faszerowane są, często zakamuflowanych w formie żartu lub tradycji stereotypów.
Wierzę, że 8 marca to dobry dzień aby pomyśleć o zmianach, w mentalności po pierwsze..